Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Luiken]

LUIKEN, (loken) bedr. w., ongelijkvl. Ik look, heb geloken. Sluiten: luiken zijn lief in zijn armen. Const. d. Min. Men bezigt het, in het bijzonder, van de oogen: ik heb, den ganschen nacht, mijne oogen niet geloken. Vooral, van eene gewoonte der Ouden, om den stervenden de oogen te sluiten: dat hare handen de oogen van haren zoon niet mogen luicken. Hoogstr.

[p. 785]

 

De winckbraeu deckt nu met zijn booghjes

 

Gelokene en geen lachende ooghjes. Vond.

Luiken, loken, kelt. lochan, goth. lukan, galukan, angels. lucan, belucan (ons beluiken, beloken) eng. to lock, ijsl. liuka.