Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Lonk]

LONK, z n. m., des lonks, of van den lonk; meerv. lonken. Vriendelijke oogwenk, wanneer het oog een weinig op zijde getrokken wordt, met vernaauwing van de oogleden: ik ken uw' zoeten lonk. Poot. Ghij had me met een' lonk bekoort. Vond. Iemand eenen lonk toewerpen. Dichters schrijven het anderen dingen ook toe:

[p. 768]

Zonne, werp den volck' den minsten lonck niet toe. De Deck. Goddelijke lonken der zachtmoedigheid. Sels. Anderen gebruiken het vrouwel.: zij stelde er bij een lieven lach, en looze lonk. Hooft. Door eene lonk van haar gezigt. M.L. Tydw. Dit volgt Halma. Het manl. schijnt, echter, de voorkeur te verdienen. Verkleinw. lonkje. Het is, zeker, uit eene bron, met loensch. Zie dit woord.