Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Linie]

LINIE, z.n., vr., der, of van de linie; meerv. linien. Ond. woord, beteekenende eene lijn, streep: linien trekken. Evennachtslijn, wij waren de linie voorbij. Eene

[p. 755]

rij soldaten: de vijand brak door de linie heen. Insgelijks schepen, in eene slagorde, naast elkander liggende. Van hier een schip van linie, dat stukken genoeg heeft, om mede in slagorde te vechten; een schip, dus, dat vijftig stukken en daarboven voert. Sterkte, om een gansch land te dekken: hij heeft de linien in Braband bemagtigd. Een geslachtboom: goederen vervallen aan hunne naaste erfgenaamen, in rechte, oft bijzijdighe lijni. Hooft. Van het lat. linea.