Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Lijmen]

LIJMEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik lijmde, heb gelijmd. Bedrijv., met lijm vast maken: boeken lijmen. Hout aan elkander lijmen. Fig.: dan leert men lieve lipjes aan liefs lipjes lijmen. Hooft. In eene nog verdere figuur: ziet dan gaat 't oogh zich aan de letters lijmen. Hooft. Daar

[p. 749]

was niets krachtiger, om de genegentheden aan den andere te lijmen. Bogaert. Onz., met hebben; lijmig worden: het meel lijmt in het brouwen. Fig., slepend spreken: hij lijmt geweldig. Van hier lijmer, lijmerij, lijming.