Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Lieden]

LIEDEN, (luiden) z.n., m., der, of van de lieden; zonder enkelv. Verkleinw., in het gemeene leven, luidjes. Menschen, personen in het algemeen, zonder onderscheid van geslacht, vooral volwassene personen, zonder bepaling van de meenigte. In dien zin gebruikt men het, in de dagelijksche verkeering, van min aanzienelijke personen: ik ben bij die lieden genoodigd. Gemeene lieden. In de overzetting van den Bybel wordt het, dikmaals, voor allerlei soort van menschen gebruikt. Personen, die aan iemand onderworpen zijn: David met zijne lieden. Bybelv. In het gemeene leven, voor men-

[p. 733]

schen, die tot een huisgezin behooren: ik zal het aan onze lieden (onze lui) zeggen. In zamenstelling gebruikt men het voor mannen: ambachtslieden, edellieden, kooplieden, enz.

Lieden, bij Isidor. liudi, bij Otfr. luiti, neders. lüde, lüe, hoogd. leute, bij de krain. Wend. ludji. Het enkelv. is, bij Willer. en Notk., liut, luit, het volk. Ook in het ijsl. is liod, volk, zw. lijd, boh. lid, pool. lud, wall. lliwed; waarheen ook het gr. λαος en λειτος behooren. In de middeleeuwen noemde men sommige afhangelijke personen, lidi, leudes, leudi, leodi, laeti, liti enz De afstamming van dit oude woord is onzeker.