[Lei]
LEI, z.n., vr., der, of van de lei; meerv. leijen. Dunne, platte, blaauwachtige steen, waarmede men huizen dekt; schalie: eene kerk met leijen dekken. Eene lei, waarop men met eene griffel schrijft: op eene lei sommen uitrekenen. De lei is vol. Iets op de lei zetten, schrijven; ook figurelijk, voor iets nog niet rekenen, nog niet laten gelden. Eene goede lei bij iemand hebben, kosteloos bij iemand onderhoud hebben. Opene lei voor anderen laten, hun ruimte overlaten. Voor de stof, zoolang zij niet tot steenen gevormd is, schijnt het, liefst, onzijdig te wezen: verwaterd lei. Van hier het onverb. leijen: een leijen dak. In den vertrouwelijken stijl, zegt men van iets, dat vlot gesproken wordt; van eene zaak, die geenen tegenstand vindt: het loopt van een leijen dak af; - hij spreekt, of het van een leijen dakje gaat. Zamenst.: leidak, leidekker. Bij Kil. is het leijde, leije. Omdat men, daarmede, daken dekt, tot waterleiding, brengen sommigen het tot lei, een weg, waarvan leiden.
Auteursrechtvrij