Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Leb]

LEB, (lebbe), z.n., vr., der, of van de leb; meerv.

[p. 695]

lebben. De flappe buikzijde van eenen gegromden visch. Zamenst.: lebaal. Het woord schijnt tot het geslacht van lip, slap, lob, (lobbe) enz. te behooren.