Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Langen]

LANGEN, bedr. w., gelijkvl. Ik langde, heb gelangd.

[p. 681]

Een woord, dat, in het gemeene leven alleen, gebruikt wordt, voor iets, met het uitstrekken van de hand, geven, toereiken: lang mij den rotting eens. De leidsman, die weleer, om aen d'Hebreen te langen, enz. H. d. Gr. Oudtijds gebruikte men het ook voor lengen: door 't langhen van de tijdt. Rodenb.