Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Landaard]

LANDAARD, z.n., m., des landaards, of van den landaard; zonder meerv. Een volk, inzoover het de zeden en gewoonten van zijn land heeft aangenomen, en zich, daardoor, van andere volken laat onderkennen: dit zou den lantaart ligt verwekken tot haat. Hoogvl. Van land en aard.