Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Landen]

LANDEN, onz. en bedr, w., gelijkvl. Ik landde, ben en heb geland. Onz., met zijn; aan land komen: de vloot is in Tessel geland. Bedr., aan land zetten: om volk te landen. Hooft. Van hier landing.