KWISTEN, bedr. w., gelijkvl. Ik kwistte, heb gekwist. Verkwisten; welk zamengestelde meest gebruikelijk is: en quist de kracht sijns geests. Camph. En sij quisten hunnen tijdt. Gesch. Van hier kwistig, verkwistend. Zamenstell.: kwistgeld, doorbrenger, ook kwistgoed, kwistpenning geheten; allen van het manl. geslacht. On-
[pagina 663]
[p. 663]
dertusschen, dit kwisten, dat verdoen, doorbrengen beduidt, en bij Otfrid. even eens quisten heet, behoort tot het geslacht van woest, verwoesten, lat. vastare. Het oudfransche guaster, nu gâter, is hetzelfde woord.
Auteursrechtvrij