Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kust]

KUST, z.n.. vr., der, of van de kust, meerv. kusten. Het deel eens lands aan zee gelegen, de zeeoever met het, voor een groot gedeelte, daarachter liggende land. Op elke kust. Moonen. De engelsche kust aandoen. Op

[p. 643]

die kust bevaren. De Decker. Langs de kust varen. Die man heeft, in zijne jonge jaren, alle kusten bezocht, hij verkeerde met ruig en raauw. Zamenstell.: kustbewarer, (kustbewaarder) kustvarer, (kustvaarder) kustwachter, enz. Van het fr. coste, côte, uit het lat. costa, eene rib, zijde.