Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Krimpen]

KRIMPEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Ik kromp, heb en ben gekrompen. Bedr., de uitgebreidheid van iets intrekken, de deelen van een ligchaam nader bij elkander brengen: de kleermaker heeft het laken gekrompen. Overdr.: doch de koning, om de smaat te krimpen, enz. Hooft. Onz. met zijn: het doek krimpt. Smaller worden: daar Hollandt krimpt voor 't stuiven van de duinen. Hooft. Korter worden: gelijk wanneer de herfst, in 't krimpen van de dagen. Vond. Ingetrokken worden: bezie eens, hoe zijn ingewanden krimpen van

[p. 613]

pijn. Vond. Terug gedreven worden: de wind krimpt, het tegendeel van uitschieten. Onz. met hebben; zich intrekken: hij krimpt van de koude. Toegeven, zich schikken: die willen, dat ik krimp', en rouw op rouwe klamp.' Hooft. De schipper krimpt, hij knijpt bij den wind op. Van hier zijn: krimperd, een, die kleumsch is, ook voor krimpvisch, krimping, krimpster.

Het behoort tot het geslacht der woorden kram, kramp, kronkel, krom.