[Kriel]
KRIEL, (kril) bijv. n. en bijw., krieler, krielst, (kriller, krilst). Dartel, wellustig: die met een dertel oogh ons krielen sinnen lokken Cats. Daar kriele saters schuilen. J. v. Broekh. Kriele ontuchtigheid. N. Verst. Die met een lichtekoij zijn kriele tochten bluscht. Jonkt. Van hier krielheid, wellustigheid. Ten Kate houdt het voor eene zamentrekking van kregel, kriegel, facile instigatus. Het schijnt, eigenlijk, eene jeuking veroorzakende beweging te beduiden, en met het werkw. krielen verwant te zijn.
Auteursrechtvrij