Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kous]

KOUS, z.n., vr., der, of van de kous; meerv. kousen. Een kleed, dat om de voeten en beenen getrokken wordt. Onderkousen - bovenkousen. Kousen breijen - weven - stoppen. Kousen aantrekken. Hij komt met de kous op het hoofd te huis, d.i. met eenen verkeerden uitslag van zaken. Hebje een blaauwe kous van doen? Vond. Voords, wordt dit woord van andere bekleedsels ook gebruikt, als voor het lederen bekleedsel om eenen kabel. Zelfs draagt, bij de Schippers, een ijzeren ring, in eenen strop geklonken, om het touw voor doorslijting te bewaren, den naam van kous. Kous is ook datgeen,

[p. 589]

waardoor men den kruidwijn laat zijgen. Voor eene foort van drinkschaaltje, gelijk ook voor de vrouwelijkheid, komt het insgelijks voor. Zamenst.: kousenband, kousenbreijer - breister, kousenlapper - lapster - stopster, kousenverkooper, het kousenweven, kousenwever, kousenweverij, kousenwinkel.

Kous, fr. chausse, ital. calze, nieuwgr. ϰαλτζα, sp. calça. Men brengt dit alles tot het lat. calceus. Misschien echter is het lat. caliga, alam. kaliza, kalza, volgens onzen tongval al in ou veranderd zijnde, de grond van ons kous.