Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Koeren]

KOEREN, (korren, bij Kil. koerien) onz. w., gelijkvl. Ik koerde, heb gekoerd. Een klanknabootsend woord, om het geluid van duiven uittedrukken: de ringelduif zal bezigh zijn met korren. Vond.