Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Klieken]

KLIEKEN, onz. w., gelijkvl. Ik kliekte, heb gekliekt.

[p. 516]

Stukken en brokken van het geen men eet overlaten. Ook spugen, rogchelen, slijm uitwerpen. Het woord schijnt klanknabootsend te zijn. Van hier klieker, kliekster. Zamenst.: kliekpotje, kwispedoor, kliekschuld.