Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Klagen]

KLAGEN, onz. en bedr. w., gelijkvl. Ik klaagde, heb geklaagd. Onaangename gewaarwordingen, door eene, op eene zekere wijs gebogene, stem, openbaar maken. Onz.: man en wijf klaagden. Het onderwerp der klagt drukt men met over uit: hij klaagt over zijne kinderen. Over iemand aan de overheid klagen. Bedr.: men sal eene klagelicke klage klagen. Bijbelv Ik zal mijn jammer

[p. 502]

aan God klagen. Dat is God geklaagd! Ik zal het den meester klagen. Hier is aanklagen ook gebruikelijk. Van hier klager, klaagster, klaging. Zamenstell: klaaghuis, klaaglied, klaagpsalm, klaagrede, klaagschrift, klaagstem, klaagtoon, klaagvrouw.

Klagen, hoogd. klagen, Ker. clagen, Otfrid klagen, neders. klagen, zw klaga. Het is eene nabootsing van de klaagstem. Het gr. ϰλαιω, ik ween, behoort hierheen ook.