Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Klad]

KLAD, z.n., vr., der, of van de klad; meerv. kladden. Vuiligheid, smet: hij worp eene klad van slijk op haar kleed. De opgedroogde vuiligheid in de hoeken der oogen: hij heeft kladden in de oogen. Fig., de klad dezer ketterij. Hooft. Lasterende beschuldiging: iemand eene vuile klad aanwrijven. Iemand eene klad op het lijf werpen. Indien zij zonder klad door 't leven was gegaan. Hooft. Deze klad uitwisschen. Hooft. Nochtans en is daarom mijne eer met eenige kladde bespat. Hooft. Ik heb den hervormden Godsdienst behoedt van de gewisse kladde. Hooft. Om de klad te verduisteren. Hooft. Een schrift in het ruuw gesteld: de klad van de overgezette Aulularia. Hooft. De Kooplieden noemen dat boek, waarin zij de dagelijksche zaken vlugtig opteeke-

[p. 501]

nen, de klad, of het kladboek. Klad heet ook eene groote verlaging in den prijs, door te goedkoop iets wegtegeven: hij heeft er de klad ingebragt. Klad, voor kladpapier, schijnt onz. te zijn. Ook wordt een morsig vrouwspersoon dus genoemd: zij is een regte kladde. Ey, valsche kladde. Col. v. Ryss. Eindelijk noemt men de geslotene knoppen van klissenkruid, in Gron., kladden, Geld. klassen. Bij Kil. kladde, klisse. Lappa. Van hier de spreekw. hij houdt aan als eene klad, hij bindt, telkens, zijn verzoek aan. Het meerv. kladden is ook gebruikelijk in de lage spreekwijs: iemand bij de kladden krijgen, hem aangrijpen. Van hier kladdig, kladdigheid, kladderig. Zamenstell.: kladdeboter, boter, die vervalscht wordt, om haar tot eenen lagen prijs te verkoopen: ook een morsig wijf. Voords: kladpapier, kladschilder, kladschilderen, kladschilderij, kladschuld, kleine schuld.