Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Klaauw]

KLAAUW, z.n., m., des klaauws, of van den klaauw; meerv klaauwen. De gekloofde voet van eenige dieren, als van schapen, herten, zwijnen, enz.: zij gebruikte den klaauw van eenen eland tegen de vallende ziekte. Het vee zelf; daer en zal niet een klaeuw achterblijven. Bybelv. Inzoover zich het denkbeeld van grijpen, vatten, haken hiermede vereenigt, drukt het woord uit de vingers aan de handen, en de teenen aan de voeten der dieren. Van menschen gebruikt men het met verachting: zoo lang gij uw' woekerenden klaeu slaet in uws naesten goed. De Decker. Iemand in zijne klaauwen krijgen. Diefsklaauwen. Van dieren: men kent den leeuw aan den klaauw. Van roosvogels: zoo min de duif een' prooi den haviksklaau ontzet. Hoogvl. Van hier de spreekwijs: ergens zijne klaauwen inslaan, zich iets met geweld aanmatigen. De Dichters schrijven ook aan den Dood, de Afgunst, den Haat, den Nijd, enz. klaauwen toe, wegens de nadeelen, door dezelven aan het menschdom berokkend. Een slag: de kat gaf hem eenen klaauw met haren poot. Dat naar eenen klaauw gelijkt: met witte gember, en haer kostelijken klaeu. Anton. Ankerhand:

[p. 500]

overmits de klauw (des ankers) was recht getrokken. Bógaert. Zoo heet ook een tuingereedschap, met tanden, om te wieden, een klaauw, gemeenelijk, anders klouw, waarvan klouwen, opklouwen. Verkleinw. klaauwtje: de klaauwtjes der wijngaardranken. Zamenst.: beerenklaauw, enz. Klaauwhamer.

Klaauw, hoogd. klaue, Notk. chlauuo, opperd. klaa, neders. klaue, eng. claw, deen. kloe, klov, zw. klo, klöf, ijsl. klö, angels. clawn. Het komt af van klieven, klooven.