Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Ketelen]

KETELEN, bedr. w., gelijkvl. Ik ketelde, heb geketeld. Hetzelfde als kittelen. Zoo vindt men bij Vond.: zich ketelen. Bij Huig.: dat kan mijn lust bekoren, en ketelen mijn keel enz.

[p. 480]

 

En besiet eens 't poppegoedt,

 

Dat soo ketelt haer ghemoedt. Gesch.

Van hier ketelachtig: ketelachtig van gehoor. Bijbelv.