[Keg]
KEG, (kegge) z.n., vr., der, of van de keg; meerv. keggen. Eene wig: 't is een zot, die van zijn vuijst een kegge maekt. Brune. Verkleinw. keggetje. Het is, met kegel en kiel, uit eene bron, en schijnt, in het algemeen, een lang, dun, scherp ligchaam aanteduiden. Zie kegel en kiel.
Auteursrechtvrij