KEEL, z.n., vr., der, of van de keel; meerv. keelen. Scheepstimmermans woord, beteekenende eene strook van eene plank. Het schijnt, met kiel, eene wig, uit eene bron te komen. In het hoogd. heeft men keil, kiel, welke woorden, in hunne uitgestrektste beteekenis, iets, dat lang, dun en scherp is, aanduiden.
Auteursrechtvrij