Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Keel]

KEEL, z.n., m., des keels, of van den keel; meerv. kelen. Een linnen overtrek, overkleed, in sommige

[p. 465]

streken van Nederland dus genoemd, anders gemeenelijk kiel. Zamengetrokken van kedel. Zie kedel.