[Kat]
KAT, z.n., vr., der, of van de kat; meerv. katten. Eer het buskruid was uitgevonden, was eene kat eene soort van stormtuig, om muren omtewerpen, een stormkat. Misschien had men verscheidene soorten, deels om te stooten, deels om groote steenen te slingeren. Naderhand was eene kat een kamerstuk, om groote steenen kogels te werpen: dat men hem bonde an ene catte. M. Stoke. Het woord schijnt met het fr. jetter, zw. kasta, werpen, uit eene bron te zijn. In den vestingbouw is kat eene hoogte, om het geschut te stellen, en van ver iets te ontdekken, een bolwerk: eene schietkat. Eene platte kat. Hij stichtte drie platte katten. Hooft. Men ziet nu kat en schansen. J. de Marr. In het zw. is kase en kast eene ophooping, gr. χωςος. In het hoogd. heet kasten eene opgehoopte meenigte garven, bij de Geld. een gast.
Auteursrechtvrij