Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kar]

KAR, (karre), z.n., vr., der, of van de kar; meerv. karren. Zeker rijtuig met twee wielen; elders ook met een wiel, anders kruikar, ook kaar, in sommige streken,

[p. 450]

genoemd. Hij bragt mij eene kar zand. Op de Veluwe zegt men van eenen tragen voetganger: het is of hem eene kar aan den aars gebonden was. Dichters, die zich de zon met paarden verbeelden, schrijven aan haar ook eene kar toe: zoo lang de morgenstar de kar der Zonne opwekken koom.' Vond. Zamenstell.: karreman, karrepaard. - Aschkar, drekkar, hooikar; mestkar. enz. Van het lat. carrus.