KALEFATEREN, (kalfateren, kalfaten) bedr. w., gelijkvl. Ik kalefaterde, heb gekalefaterd. De reten van een vaartuig met werk breeuwen, met talk, pek en teer bestrijken, voor het indringen des waters; ook het schip lappen. Hij kalfatert zijn lekke kiel. Vond. Ik moest mijn schip, in de eerste haven, laten kalefateren. In den dagelijkschen wandel zegt men: ik zal dat wel kalefate-
[pagina 431]
[p. 431]
ren, ik zal dat wel stellen. Van hier kalefatering. Zamenst.: kalefaathamer.
Dit woord luidt in het hoogd. en neders. kalfatern, zw. kalfatra, fr. calfater, calfeutrer, it. calfattare, middeleeuw. calafatare, nieuw gr. ϰαλεΦατειν. Men leidt het, gewonelijk, af van het fr. cale, een scheepsbodem, kiel, en fait, it. fatto, versteld, gemaakt.
Auteursrechtvrij