Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kaam]

KAAM, z.n., vr., der, of van de kaam; zonder meerv. De schimmel, die zich, als eene witte huid, op bier,

[p. 422]

wijn, azijn enz. zet. Het heeft met kim, kiemen, eenen oorsprong. Kil. kent kiemen, dat, thands, kamen heet, dat is, kaam zetten: het bier heeft gekaamd. Voords is hiervan: kaamachtig, kaamsel, kamig.