Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Inbijten]

INBIJTEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. in en bijten: ik beet in, heb ingebeten. Invreten. Sterk water bijt de metalen in. Van hier: inbijting. Zie bijten.