[Hut]
HUT, z.n., vr., der, of van de hut; meerv. hutten. Verkleinw. hutje. In het gemeen, eene bedekte plaats, om zich er in te verbergen, hetzij eene tent, een gebouw, een huis. Ende in Salem is zijne hutte. Bijbelv. In het bijzonder, een ligt opgeslagen verblijf, om er in te schuilen, van stroo, riet, boomtakken, enz. gemaakt. In de lage hut dringen. Hoogvl. Eene nachthut. De hut eens veehoeders. Loofhut. In hutten wonen. Een slecht, laag aan den grond gebouwd, armlijk huisje: men vindt wel eens meerdere vergenoegdheid in de nederige hut des armen, dan in het trotsche paleis des rijken. De verblijfplaats der stierlieden en andere mindere bevelhebbers, op een schip: de schipper, afgemat door waaken, koude en ongemak, hielt door een zwaare koorts de hut. Bogaert.
Hut, Otfrid. hutto, Notk. hutta, neders. hutte, hoogd. hütte, angels. hutte, fr. hutte, eng. hut, deen. hytte, zw. hydda, pool. huta, boh. hutj, lettisch guta, finl. cota, estnisch codda, wallis. cwtt. Het stamt af van het oude hutan, ons hoeden, bedekken, eng. to hide, gr. ϰευθειν.
Auteursrechtvrij