Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hurk]

HURK, z.n., vr., der, of van de hurk; meerv. hurken.

[p. 332]

Het verkleinw. hurkje. Het is in het meerv. alleen gebruikelijk: op de hurken zitten, eene hukkende houding hebben, zoodat de aars achter op de hielen rust. Van hier het onz. w., hurken, ik hurkte, heb gehurkt: men zag 'er, dat schaamele wijven, hurkende op de mesthoopen, met de huik over het hoofd getrokken, de beenderen navorschten. Hooft.