Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hoogtijd]

HOOGTIJD, z.n., m., des hoogtijds, of van den hoogtijd; meerv. hoogtijden. Een gewijdde viertijd: op de gewone hoogtijden houden zij het nachtmaal. Tot den hoogtijt. Hoogv. Op den hoogtijdt. Moon. Bruiloft: wij houden over haar eenen hoogtijd. Men onderscheide dit woord van het onzamengestelde: het is hoog tijd. Volgends sommigen is dit hoog in hoogtijd van het oude heuge, hoge, mens, sensus, en ook laetitia. Kil. heeft ook heugh-

[p. 313]

tijdt, hoghetijdt, hooghtijdt. Zie heug. Doch volgends de rotterdamsche uitspraak, is het van hoog, met de lange harde óó. - Van dit hoogtijd heeft men het bijvoegl. hoogtijdelijk gevormd, voor zondaagsch, feestdaagsch: hoogtijdelijke cleederen. Cl. Spieg. Vondel en Hooft gebruiken hoogtijd vrouwlijk; de eerste ook onz. Daar tijd, thands, meest manl. gebruikt wordt, doet men best, de zamengestelden in hetzelfde geslacht te nemen.