Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Honen]

HONEN, bedr. w., gelijkvl. Ik hoonde, heb gehoond. Oudt. bedriegen, doch thands: met verachting behande-

[p. 306]

len, beleedigen: iemand honen. Lasteren: om den levenden Godt te hoonen. Bijbelvert. Van hier honer. Zamenst. hoonspraak, lastering. Oul. zeide men ook hoonen; doch thands is de uitspraak honen.