Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hof]

HOF, z.n., o., des hofs, of van het hof; meerv. hoven. Eens vorsten woonplaats: aan het Egiptische hof. Hoggvl. Aan de koninglijke hoven is het voor de deugd gevaarlijk. Ten hove verschijnen. De vorst met de hovelingen: het hof is op de jagt. Deze tijding was een donderslag voor het hof. Zijn hof bij iemand maken, zich in iemands gunst dringen. Men hield daar open hof, vrije tafel. Verder is het de plaats, waar men pleit: de zaak hangt nog bij het Hof. De Regters, die daar vergaderen: iemand voor het Hof dagvaarden. Het Hof heeft het vonnis reeds gestreken. Ook wordt deze naam gegeven aan kloosters, godsdienstige en weldadige gestichten, gelijk

[p. 301]

blijkt uit de benamingen van bagijnhof, vrouwenhof - het hof, of hofje, van de koker, enz. Van hier hoflijk, hoflijkheid. Zamenstell.: hofbarbier (bij Vond.) hofbediende, hofbloem, hofdienst, hofgeregt, hofgezin, hofhond, hofhouding, hofjuffer, hofjonker, hofmeester, hofnar, hofpoort, hofpop, hofprediker, hofraad, hofregt, hofsleep, hofstad, hofstoet, hofwacht, enz. Moonen bezigt, hofhoorig, voor onderhoorig aan het hof.