Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hoesten]

HOESTEN, onz. w., gelijkvl. Ik hoestte, heb gehoest. De lucht door den hoest uitstooten. Hij moest gedurig

[p. 300]

hoesten. In den gemeenzamen stijl zegt men van iemand, die het verzoek van anderen afslaat: hij hoest hun wat.