Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Helder]

HELDER, bijv. n. en bijw., helderer, helderst. Dat in zich eene aanmerkelijke maat van licht heeft: de heldere

[p. 264]

vlam sloeg over de daken. Dat de lichtstralen gemakkelijk doorlaat: een helder glas. Eene heldere wolk. Glansrijk, schoon, net: dat is een helder huis - een heldere doek - eene heldere meid. Welklinkend: die klok slaat helder. Oneig., iemand helder afrossen, hem lustig afkloppen. Van hier helderheid. Verkl. bijw. heldertjes. Het komt overeen met het hoogd. heiter; van het oude eit, vuur, eiten, branden.