Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hark]

HARK, z.n., vr., der, of van de hark; meerv. harken. Een zeker getand gereedschap voor den tuin; ook voor

[p. 244]

het hooi, en het land. Van hier het bedr. w. harken: den tuin harken - het hooi harken. Voor hark zegt men ook herk. Misschien vindt het zijnen oorsprong in het oude eren, ploegen.