HAP, z.n., m., des haps, of van den hap; meerv. happen. Zoo veel, als men met den mond kan begrijpen, het zij een beet, het zij eene lepelvol. Van hier het onz. werkw. happen, bij Kil. prendere, capere; waarvan, misschien, ons hapschaar, ook happa, bij de kinderen gebruikelijk: het is happa! Voords happig, begeerlijk, happigheid.
[pagina 242]
[p. 242]
Het woord bootst den klank van den mond na, als men met denzelven naar iets hapt. Het zamengest. hapschaar, hapscheer, van het manlijk geslacht, is, in het gemeen, een zeer begerig mensch; doch ook, in het bijzonder, een spotnaam van geregtsdienaren.
Auteursrechtvrij