Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Halfter]

HALFTER, z.n., m., des halfters, of van den halfter, meerv. halfters. Een touw, of leeren riem, om den hals der paarden: gelijk het paart nae 't trecken, den halfter quijt word. Vond. Ook halster, helster, holster. Het stamt

[p. 232]

af van houden; halten in het hoogd. In Neders. is het ook zonder f, halter, bij Kil. halter, halfter.