Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Haken]

HAKEN, bedr. en onz. w. gelijkvl. Ik haakte heb gehaakt. Bedr., met eenen haak halen: ik heb het naar mij gehaakt, zoo ver ik kon Onz., vastgehecht zijn: mijne schaats haakte in de zijne. In verwarring zijn: zoolaag die dingen nog haken, is er weinig aan te doen. Begeven,

[p. 229]

hevig verlangen; met naar: mijn ziel, die naar den vrede haakt. Psalmber. Van hier haking.