Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[p. 196]

[Gooijen]

GOOIJEN, bedr. w. gelijkvl. Ik gooide, heb gegooid. Smijten, werpen. Iemand eenen steen naar het hoofd gooijen. Iemand met eenen steen gooijen. Ook met naar: met eenen steen naar den vogel gooijen. Van hier gooijing.