[Fier]
FIER, bijv. n. en bijw., fierer (fierder), fierst. Stout, trotsch, moedig: een fier gelaat toonen, eenen fieren gang hebben. Mit fieren gangen. Bijb. 1477. Zij gedroeg zich zeer fier. En prentten zijnen naam, die Thebe maeckt zoo fier. Vond. Van hier fierheid, waarvoor Hooft fierte bezigt: een geest van edele fierte. Het is met het lat. ferus en fr. fier vermaagschapt.
Auteursrechtvrij