Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Duren]

DUREN, onz. w., gelijkvl. Ik duurde, heb geduurd. Aan eene plaats blijven: hij kon daar niet langer duren - ik kan rusten noch duren, in het gemeene leven. In stand, of in wezen blijven: ijzer en marmer duren lang - dat rijk zal niet lang duren. Insgelijks, ongeschonden, buiten bederf blijven: die appelen kunnen niet duren. Voordvaren te zijn: eene hevige smert duurt niet lang - de schouwburg heeft gisteren lang geduurd. Zoo ook: het duurde niet lang, er verliep niet veel tijd, of

[p. 605]

hij kwam - dat zal nog lang duren, nog lang aanloopen, er zal nog veel tijd verloopen, eer dat plaats heeft. Van hier during.

Duren, hoogd. dauern, lat. durare, fr. durer, ital. durar, eng. to dure, stamt, volgends Adel., zeer waarschijnlijk, van een verouderd woord dur, lat. durus, d.i. hard, af. Intusschen is het merkwaardig, dat reeds het hebr. רור wonen, blijven, beteekent, waarvan רור, leeftijd, afkomstig is. Het zweedsche dura beteekent vertoeven, blijven, en het gr. δηρος, lat. diuturnus, langdurig.