Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Dubben]

DUBBEN, onz. w., gelijkvl. Ik dubde, heb gedubd. Twijfelen, wankelen: siet hem dubben, hoort hem suchten. Geschier. Van hier dubber, dubbing.

[p. 598]

Tuinm. brengt het tot het lat. dubium en dubitare.