Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Dorper]

DORPER, z.n., m., des dorpers, of van den dorper; meerv. dorpers. Van dorp. De bewoner van een dorp: want wast dat yemant een dorper was. Byb. 1477. De Bijbel van 1531 heeft dorpman, de tegenwoordig gebruiklijke vertaling landman.

[p. 578]

Dit dorper is ook als bijvoeglijk in gebruik geweest, voor lomp, ongeschikt, ook voor onbetaamlijk, snood, dewijl in vroegere eeuwen de dorpbewoners aan den Heer van het Dorp geheel ondergeschikt, van alle bedieningen uitgesloten, en als slechte wezens veracht waren; waarom men al wat slecht was met den naam van dorper bestempelde. Van hier dorperheid, voor onwellevendheid, onbeschaafdheid, maar ook voor allerhande slechtheid: wat dorperheid is dit, onedele Gemeente! Vond.