Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Diamant]

DIAMANT, z.n., m., des diamants, of van den diamant; meerv. diamanten. Een edelgesteente: een ruwe diamant. Zamenstellingen: diamantgruis, diamantslijper, diamantsteen, enz.

Dit woord is van het gr. ἀδαμας gevormd, waarvan de Nederlanders, Duitschers, Franschen, Polen, en Hun-

[p. 525]

garen diamant gemaakt hebben. Voor den diamantsteen genomen, is het manlijk. Voor bergstof, of enkel diamant, is het met- en zonder lidwoord in gebruik, als goud, zilver, enz., doch onzijdig, even als de metalen: waerdigh om in eeuwig diamant geprint te worden. Vond.