Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Deun]

DEUN, (bij Kil. deyn) bijv. n. en bijw., deuner, deunst. In den gemeenen spreektrant. Zuinig, gierig, karig: hij is zeer deun. - Na, nabij: als sij die te deun genaeckt. Westerb. Van hier deunheid, deuntjes, d.i. heel deun, zuinig, enz.