Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Deun]

DEUN, z.n., m., des deuns, of van den deun; meerv. deunen. Verkleinw. deuntje. Lied, zang: eenen deun, een deuntje zingen. Plagt gij niet meenigen deun den

[p. 523]

hals te breken? Vond. Hij zingt altoos den ouden deun, hij spreekt altoos van dezelfde zaak, beweert altoos hetzelfde. Zamenstellingen: bruiloftsdeun, velddeun, enz. Deun is ook voor klucht gebruiklijk geweest: om den deun, om de aardigheid, zegt Hooft. Van deun is het onz. w. deunen gevormd, voor zingen, bij Hooft ook voor schertsen, kluchten maken: met iemand deunen.