Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Deugdelijk]

DEUGDELIJK, deugdlijk, bijv. n. en bijw., deugdelijker, deugdelijkst. Braaf, met deugd versierd: een deugdelijk man. Echt, waar: eene deugdelijke schuld. Ik zal het deugdelijk betalen. Van hier deugdelijkheid. Zie lijk.