Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bul]

BUL, bulle, z.n., vr., der, of van de bul; meerv. bullen. Eigenlijk, een zegel, welk men aan openbare oorkonden pleegt te hangen. Verder, eene met zulk een zegel verziene oorkonde: eene pauselijke bul. Hij had eene bul, als meester in de regten. Het behoort, ongetwijfeld, tot

[p. 493]

het oude bol, d.i. rond. Kil. brengt het tot het gr. βουλη.